Maalvaardige staakmolen met open voet (korenmolen), gelegen langs de O.L.Vrouwstraat, nabij het kruispunt met de Keerzelaarstraat en de Waterstraat, circa 1100 meter ten noordoosten van de kerk van Sint-Juliaan, circa 550 meter ten zuidoosten van de Canadien. De molen staat op de westelijke uitloper van de heuvelkam van 's Graventafel en is van op ruime afstand zichtbaar.

Historische achtergrond

Op het einde van de veertiende eeuw bouwde Pieter Cobbe uit Hooghe Zieken (Sint-Jan bij Ieper) op de huidige standplaats de eerste Steenakkermolen, die tijdens de Eerste Wereldoorlog in vlammen zou opgaan. De molen lag tijdens de Eerste Slag bij Ieper vlak in de frontlijn. Door zijn hoogteligging bood hij uitstekende observatiemogelijkheden. In de gevechten om het bezit van de molen raakte hij volledig vernield. De eerste gevechten rond de molen werden door Wilhelm Schreinen beschreven in Der Tod von Ypern. Sindsdien kreeg de Steenakkermolen de lugubere bijnaam Totenmühle (Dodenmolen). Tijdens de Tweede Slag bij Ieper leverden Canadese eenheden in de omgeving van de ruïnes van de molen zware gevechten.

Pas in januari 1920 kwamen de eerste dorpelingen naar het totaal verwoeste Sint-Juliaan terug. In tien jaar tijd herrees het dorp uit de woestenij. In 1923 bracht Jules Lievens de Kruisbergmolen uit Pittem uit 1790 over ter vervanging van de verdwenen Steenakkermolen. In 1975 was de molen danig afgetakeld, dat de toenmalige molenaar-pachter Vercoutere de werkzaamheden diende stop te zetten. In maart 1978 werd hij door de provincie West-Vlaanderen opgekocht. In 1987 zou de zwaar vervallen molen gedeeltelijk hersteld worden (molenvoet en trap), in 1992 werd de restauratie grondig aangepakt.