Oekraïense vluchteling wordt imker van UGent: “Een vriend draagt nu zorg voor onze boerderij”

Olexiy voelt zich als een vis in het water tussen de bijen, maar de oorlog in zijn thuisland knaagt voortdurend op de achtergrond. Vier maanden geleden kwam hij hier aan met zijn gezin. Ze hadden alles achtergelaten. “We wilden zo snel mogelijk werk vinden toen we hier aankwamen. Via een vriend kwam ik bij een onderzoeksgroep van de Universiteit Gent die onderzoek doet naar bijen.”

Olexiy is al heel zijn leven gepassioneerd door bijen. Zijn grootvader was imker, en de fascinatie is altijd blijven hangen. Meer dan tien jaar geleden kwam hij al eens naar ons land om voor Thermote & Vanhalst – een heftruckbedrijf in Waregem – te werken als verkoper. Een collega verzorgde bijen in zijn vrije tijd, en raadde Olexiy aan om een beginnerscursus te volgen bij de imkersbond van Ingelmunster. Zo gezegd, zo gedaan.

Na vijf jaar keerde de Oekraïner terug naar Zaporizja in het zuidoosten van Oekraïne, waar hij zelf bijen begon te kweken op zijn bioboerderij. “We zijn begonnen op kleine schaal, maar met de hulp van mijn vrouw groeide dat in korte tijd uit tot veertig kolonies”, blikt Olexiy terug. “Ook mijn dochters, van zes en acht jaar oud, hadden de microbe te pakken en hielpen mee.”

Het gezin teelde ook fruit en zoete aardappelen. Alles liep vlot, tot de oorlog uitbrak. “We hebben lang getwijfeld, maar toen de gevechten te dichtbij kwamen, was het niet meer veilig voor de kinderen. Uiteindelijk hebben we besloten om alles achter te laten.” Olexiy had gelukkig nog veel Belgische vrienden die hem hielpen om naar hier te komen. Zijn oude bijenleraar bracht hem in contact met een onderzoeksgroep van de UGent die onderzoek voert naar wilde bijen, onder leiding van professor Dirk de Graaf. Na een geslaagd gesprek, mocht Olexiy er aan de slag als imker.

Olexiy werkt nu al meer dan een maand als imker op de faculteit Wetenschappen. Daarnaast inventariseert hij ook de museumcollectie van de Eva Crane Trust, een kenniscentrum voor imkerij. “We hebben soms handen te kort, dus we zijn heel tevreden met Olexiy zijn hulp”, glundert professor de Graaf. “Hij heeft meerdere diploma’s op zak en een rijke ervaring in het bedrijfsmanagement, wat hem overgekwalificeerd maakt voor deze job, maar hij heeft de kans met beide handen gegrepen. We hopen dat hij bij het werken aan de bijtjes even de realiteit van de oorlog kan vergeten.”

Het gezin van Olexiy stelt het goed, ondanks de zware rugzak die ze meedragen. De kinderen lopen hier school, zijn vrouw vond ook werk, en samen volgen ze lessen Nederlands. Toch kijken ze uit naar de dag dat het weer veilig is in hun thuisland. “Een vriend van mij draagt nu zorg voor de boerderij en de bijen, maar we weten niet hoelang de oorlog zal duren. Er woeden hevige gevechten in de streek. Of de boerderij die zal overleven, is niet zeker.”