Koket gejammer in de dagboeken van Dimitri Verhulst

De James Dean-pose van de auteur op het omslag zegt al veel. In deze ‘ongedateerde dagboeken’ is schrijver Dimitri Verhulst (47) druk in de weer met cocaïne, wijn en sigaretten, niet alleen om zijn chronische rugpijn te verdoven, maar ook zijn ongedurigheid. Nergens kan hij wonen, heet het pathetisch, tenzij met de beminde Tutut (‘ik heb mijn maatje gevonden’), en in het Rodin-museum te Parijs ergert hij zich aan toeristen, want die zijn oppervlakkig, terwijl toerist Verhulst zelf niet verder komt dan dat ‘De Denker’ er zo bij zit omdat hij aan het schijten is.

Het vraagt nogal wat om Onze verslaggever in de leegte uit te zitten. Verhulst leest het overlijdensbericht van dichter Menno Wigman ‘dat was opgesteld alsof het dat van mij kon zijn’, en in LA dringt hij door in de eenzaamheid, ‘die schijnwereld waar men zich ter ontkenning van feest naar feest sleept’. Vlak voor het einde biecht hij op dat een Zweedse ex hem heeft aangeklaagd voor verkrachting, dat hij niet hoefde te worden uitgeleverd maar wel bang is geweest. Nee, daar zit geen boek in, schrijft hij. Maar in dit kokette gejammer ook niet. (Arjan Peters)